Wilma Meniki

Το ντοκιμαντέρ αφορά την ιστορία της Αυτόνομης Ομάδας Γυναικών Θεσσαλονίκης, που έδρασε στην πόλη από το 1985-1995. Κάποιες από εμάς συναντηθήκαμε 16 χρόνια μετά από τη τελευταία μας συνάντηση και ακολούθησαν άλλες δύο συναντήσεις.

​

Συμμετέχουμε  γυναίκες, μέλη και φίλες της ομάδας , οι οποίες συνεργαστήκαμε με διάφορους τρόπους. Ξετυλίγουμε το κουβάρι της ιστορίας της ομάδας, μέσα από προσωπικές αφηγήσεις, φωτογραφίες και άρθρα της εποχής.

​

Γυναίκες που τώρα πια είμαστε σε άλλες θέσεις, ηλικίες, ρόλους, με διαφορετικές πορείες τόσο στην προσωπική μας ζωή όσο και στην πολιτική μας διαδρομή. Και με διαφορετικά επαγγέλματα.

​

Αλλάξαμε εμείς οι ίδιες; Μας άλλαξε κάτι, σιωπήσαμε,  πως πορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια εκτός ομάδας; Υπάρχουν σημάδια, ίχνη στην ζωή μας από  την συμμετοχή μας στο αυτόνομο γυναικείο κίνημα; Ας πορευτούμε μαζί σε αυτό το ντοκιμαντέρ, να απολαύσουμε την διαδρομή της …Κατίνας!!

Το 2011, μετά από δικές μου προσωπικές απώλειες και σκοτεινά περάσματα, ένιωσα πολύ έντονη την ανάγκη να βρεθούμε οι γυναίκες που συμμετείχαμε στην Αυτόνομη Ομάδα Γυναικών (1985-1995), οι Κατίνες, μεσήλικες σχεδόν. Ορίστηκε η συνάντηση στην Θες/νίκη, σε ένα ουζερί, μίας  πολύ καλής φίλης της ομάδας. Συναντηθήκαμε  με πολύ χαρά και μεγάλη αγωνία. Αγκαλιές, συγκίνηση, απορία, αμηχανία, τρακ, τρυφερότητα και νοσταλγία. Αυτό ήταν το έναυσμα για να δημιουργηθεί το ντοκιμαντέρ. 

​

Προς αποφυγήν της ΛΗΘΗΣ………………..και τέρψιν της ΑΛΗΘΕΙΑΣ.

​

Αυτό που με κινητοποίησε να γυρίσω αυτό το ντοκιμαντέρ είναι η ανάγκη μου για ορατότητα και δικαιοσύνη. Είμαι καθηγήτρια εδώ και 18 χρόνια, ασχολούμαι πολύ ενεργά με την ενδοσχολική βία, με θέματα φύλου και εκπαίδευσης και γενικότερα με την μη βίαιη επικοινωνία. Αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι οι ρίζες αυτής της ενασχόλησής μου είναι βαθιά συνυφασμένες με την εμπλοκή μου στο γυναικείο κίνημα. Σήμερα, μιλάμε στην εκπαίδευση για βιωματική μάθηση, για την αποδοχή της διαφορετικότητας, για διάλογο, για ενεργοποίηση των μαθητριών και μαθητών, για προσωπική και όχι συγκριτική αξιολόγηση και ότι το προσωπικό είναι και πολιτικό.  Όλα αυτά και πολλά άλλα ήταν τα βασικά θέματα που αναλύαμε και επεξεργαζόμασταν στην Αυτόνομη ομάδας μας, την Κατίνα. 

Η πλήρης συνειδητοποίηση ότι όλα αυτά άρχισαν να εφαρμόζονται σταδιακά 30 χρόνια μετά, με έκανε να αισθανθώ πολλή χαρά, βαθιά ικανοποίηση και σχετική θλίψη.  Για αυτό κύριος σκοπός του είναι να ξαναγράψει την ιστορία εκείνης της δεκαετίας  μέσα από την γυναικεία οπτική και με τις γυναίκες ως υποκείμενα. Ως δρώντα υποκείμενα, ορατά, που δεν περνούν στην λήθη και στην αφάνεια.